Της Ελένης Καρρά
Σε αυτόν τον θαυμαστό, καινούργιο κόσμο του μέλλοντος, η ζωή δεν είναι πλέον ένα παραμύθι ειπωμένο από ηλίθιο, όπως νομίζαμε από την εποχή του Σαίξπηρ, αλλά ένα βιντεοπαιχνίδι παιγμένο από έναν χρήστη. Ή, μήπως, από έναν αναγνώστη;
Τhe Novelist
Αφορμή για το παραπάνω ερώτημα, ένα καινούργιο βιντεοπαιχνίδι που μόλις κυκλοφόρησε (Τhe Novelist), με πρωταγωνιστή έναν συγγραφέα, αλλά και η συνειδητοποίηση ότι η λογοτεχνία έχει διαποτίσει ήδη τον εικονικό κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών, με την αλληλεπίδραση ανάμεσα σε αυτά τα δυο τόσο διαφορετικά πεδία να γίνεται όλο και πιο έντονη. Παιχνίδια βασισμένα στο έργο της Μαργκερίτ Ντυράς (με αναφορές και διαλόγους από τα βιβλία της), στην Κόλαση του Δάντη ή στο σχιζοφρενικό κόσμο του Δόκτωρος Τζέκυλ και του Κυρίου Χάυντ μετατρέπουν τον αναγνώστη σε παίκτη, και καθιστούν την αλληλεπίδραση με το κείμενο κεντρικό άξονα της πλοκής.
Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του The Novelist, εδώ ο παίκτης καλείται να βοηθήσει έναν συγγραφέα ονόματι Dan Kaplan να γράψει το πιο σημαντικό βιβλίο της καριέρας του, προσπαθώντας συγχρόνως να παραμείνει όσο το δυνατόν καλύτερος σύζυγος και πατέρας. Πρόκειται, όπως αναφέρεται ήδη στον υπότιτλο του παιχνιδιού, για ένα «quiet game» (ήρεμο, ήσυχο παιχνίδι), η πλοκή του οποίου εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό ενός σπιτιού (κυρίως μεταξύ σαλονιού και γραφείου), με υπόκρουση μουσικής δωματίου. Βέβαια, η εικόνα του συγγραφέα που παρουσιάζεται είναι αρκετά αμερικάνικη (ο δημιουργός του παιχνιδιού είναι ο γνωστός στον κόσμο των «gamers» Kent Hudson), καθώς το άνετο σπίτι θυμίζει καλιφορνέζικη έπαυλη, ο Dan Kaplan φαίνεται ευκατάστατος και το βασικό υπαρξιακό του πρόβλημα είναι η ισορροπία ανάμεσα στην οικογένεια και την «καριέρα».
Υπαρξισμός και nouveau roman
Άλλα παιχνίδια, όπως το βασισμένο στα βιβλία της Ντυράς «Bientôt l’été» (Προσεχώς Καλοκαίρι) των Βέλγων καλλιτεχνών Auriae Harvey και Michaël Samyn, κινούνται σε πολύ πιο φουτουριστικό και προσεγμένο καλλιτεχνικά περιβάλλον, με αναφορές στο nouveau roman, χωρίς τελικό στόχο ή εναλλαγή επιπέδων. Εδώ, ο αναγνώστης καλείται «να καπνίσει, να πιει, να παίξει μουσική ή σκάκι, να μιλήσει γαλλικά με διαδικτυακούς συμπαίκτες (…) και ολ’ αυτά, από την ασφάλεια του δορυφορικού, διαστημικού του σταθμού». Ο παίκτης ελέγχει το διαδικτυακό alter ego του, το οποίο επιλέγει αν θα είναι άντρας ή γυναίκα, και μέσω αυτού αλληλεπιδρά με ένα άβαταρ του αντίθετου φύλλου (κάποιον άλλο παίκτη του Διαδικτύου, που όμως παραμένει ανώνυμος), ανταλλάσσοντας μαζί του φράσεις από βιβλία της Ντυράς. Η κριτική φαίνεται, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του συγκεκριμένου παιχνιδιού, να το υποδέχτηκε ζεστά, αναφωνώντας: «Επιτέλους, ένα βιντεοπαιχνίδι τόσο καλλιτεχνικό και ακατανόητο όσο ο γαλλικός κινηματογράφος!» (Τhe Verge).
Όσο για τη λίστα των εμπνευσμένων από τη λογοτεχνία παιχνιδιών, φαίνεται ότι όλο και μακραίνει, όπως αντίστοιχα μακραίνει και εκείνη με τα εμπνευσμένα από βιντεοπαιχνίδια λογοτεχνικά έργα.
Ή, για να παραφράσουμε τον Λιούις Κάρρολλ: “life what it is but a videogame?” («ε ναι, η ζωή δεν είναι παρά ένα βιντεοπαιχνίδι»).
Διαβάστε επίσης:
